Filipiny - Manila

Naszą filipińską przygodę rozpoczynamy w Manili. Stolica Filipin najczęściej kojarzy się z przeludnieniem, korkami, zanieczyszczeniem i biedą. Przed wyjazdem jak zwykle zrobiłam mały research w nadziei na znalezienie czegoś naprawdę interesującego i wartego zobaczenia. Jednak ani w przewodniku ani na blogach nie trafiłam na nic inspirującego. Postawiłam na improwizację, a za główny cel obrałam poznanie filipińskiej kuchni. W Manili mieliśmy spędzić trzy noce, dwie na początku podróży i jedną na koniec. Wybrałam więc dwa różne regiony stolicy, żeby mieć większe pojęcie o tym jak ta Manila rzeczywiście jest. 

Część I - Downtown, Ermita

Po zimnym Pekinie z radością witamy ciepło Manili. Przylatujemy w środku nocy, więc szybko i bez korków (pierwszy i ostatni raz) udajemy się do naszego guesthouse'u gdzie odsypiamy męczące loty. Zamiast rankiem, budzimy się wczesnym popołudniem i pierwsze kroki kierujemy do bankomatu. Wypłacamy łatwo pieniądze, nie mając pojęcia, że słowo bankomat będzie przekleństwem naszej podróży... ale o tym później. Czas na śniadanie. Bardzo nietypowo, ale celowo udajemy się do restauracji z fast foodem. Na Filipinach ani McDonald's ani KFC nie jest popularniejszą siecią, króluje Jollibee. Przechadzając się ulicami Manili nie sposób nie przejść obok słynnej filipińskiej sieci restauracji. My nasze Jollibee znajdujemy tuż za zakrętem. Zamawiamy zestaw hamburgera z frytkami i Colą. Bardzo niezdrowo, ale jak smacznie! Po obfitym filipińskim posiłku udajemy się na promenadę Baywalk, która ciągnie się wzdłuż Roxas Boulevard, żeby w końcu zobaczyć morze. Po drodze zatrzymujemy się w niezbyt ciekawym kościele (Malate Church). Sama promenada byłaby całkiem przyjemna gdyby nie wszechobecne tłumy. Zdaje się, że w niedzielne popołudnie wszyscy mieszkańcy Manili postanowili tu przyjść. A może tu tak jest zawsze? Miło patrzyć w stronę morza, ale tłumy Filipińczyków grających głośną muzykę są ciężkie do zniesienia. Idziemy jednak dalej. W oddali zauważamy diabelski młyn. Zdjęcia z takiego koła widokowego wydają się niezłym pomysłem. Idziemy. Po chaotycznych i niebezpiecznych przejściach przez ulice docieramy do lokalnego wesołego miasteczka, Star City. Decydujemy się kupić bilety Ride-All-You-Can i zaczynamy zabawę po filipińsku. Star City bynajmniej nie jest na liście miejsc do zwiedzania wśród zagranicznych turytów, za to lokalni zdają się tu tłumnie zbierać. Ach te niedzielne popołudnia w Manili! Do diabelskiego koła jest spora kolejka, ale warto poczekać, bo widok okazuję się bardzo fajny. Pstryk pstryk i idziemy dalej. Korci nas rollercoaster, który wygląda na niezłą zabawę, ale kolejka do niego jest horrendalna. Naszą uwagę przykuwa młot Star Frisbee. Stajemy w wyjątkowo długiej kolejce nie zdając sobie sprawy, że to będzie miejsce, w którym spędzimy najwięcej czasu. Po zaledwie dwóch godzinach w końcu wsiadamy. Jaka zabawa, rany! Dawno nie byłam w wesołym miasteczku i już zapomniałam jaka to frajda. Przyznaję się jednak, że małe obawy były, bo karuzele na najnowsze raczej nie wyglądają. Powoli robi się ciemno, a kolejka do rollercoastera nic się nie zmniejszyła. Kusi nas, ale ostatecznie decydujemy się nie stać następne dwie godziny w kolejce. Przed wyjściem z miasteczka zahaczamy jeszcze o tunel strachu, który okazuje się najmniej strasznym badziewiem pod filipińskim słońcem. Straszniejsze były tylko krzyki Filipińczyków. 

Głodni wyruszamy na poszukiwanie smacznej kolacji. Napaliłam się na jakąś restaurację z TripAdvisor, ale niestety (albo stety) jej nie znajdujemy. Ostatecznie wygłodniali wpadamy do jakiejś zapyziałej knajpki. Zamiast wybierać z menu, proszę kucharza o kurczaka na ostro. Strzał w dziesiątkę. Jak się okazuje, czasem zje się rewelacyjną (i tanią) kolację w miejscu, którego nawet na Google maps nie znajdziecie. 

Baywalk

Wesołe miasteczko Star City

Ermita

Na wieczór zaplanowaliśmy coś wyjątkowego - Hobbit House - bar z muzyką na żywo i najmniejszymi kelnerami na świecie. Oczywiście nie sposób nie zastanowić się, czy zatrudnianie w barze samych karzełków jest formą pomocy czy eksploatacji. Postanowiliśmy to sprawdzić. W środku nic szczególnego. Muzyka na żywo jest tak głośna, że siadamy w tyle, żeby móc rozmawiać, co i tak pozostaje trudne. Piwko jest droższe, a jedzenie, które zamawiamy okazuje się mało satysfakcjonujące. Mali kelnerzy wcale nie są jakoś wyjątkowo uśmiechnięci, a sam bar z chatką hobbita nie ma nic wspólnego. Powiedziałabym zwyczajne miejsce, gdyby nie incydent przy rachunku. Kiedy przychodzi do zapłaty okazuje się, że rachunek jest zawyżony. Pytamy naszą małą kelnerkę o wyjaśnienie, a ona, że jest opłata za wejście 100 peso. CO?! Jak to? Przecież nikt nas nie poinformował? Jesteśmy oburzeni, ale kelnerka dalej idzie w zaparte i wmawia nam, że informacja o opłacie jest przy wejściu. Bzdura! Ostatecznie nie płacimy haraczu, który jest wymysłem kelnerki. Wychodzimy zniesmaczeni. Szkoda. Tolkien byłby rozczarowany, my też jesteśmy. 

Parada - trafiliśmy na jakieś święto religijne 

Część druga - Makati 

Ze starej części Manili przenosimy się do biznesowej części miasta, gdzie spędzamy ostatni wieczór na Filipinach (o tym co było pomiędzy będzie w osobnych postach). Do Manili wracamy wieczorem i tuż po zameldowaniu się w guesthousie wybieramy się na kolację do Hummus Elijah, który był wspaniałym zwieńczeniem wycieczki na Filipiny. Zupełnie nie po filipińsku, ale co z tego jak było pysznie i tanio. Polecamy! Na sam koniec piwko w jakiejś knajpce z muzyką na żywo. Swoją drogą, fajnie, że ci Filipińczycy są tak rozśpiewani, gdziekolwiek się nie udasz, znajdziesz rozentuzjazmowanych muzyków, którzy z uśmiechem na twarzy umilają czas gościom. 

Więc Ermita czy Makati? 

Ermita jest bardziej autentyczna, ale panuje brud i ubóstwo, a życie nocne nie jest zbyt bogate.

Makati mnie zaskoczyło. Spodziewałam się zobaczyć ekskluzywne wieżowce, drogie samochody jeżdżące po czystych ulicach oraz biznesmenów w garniakach i panie na szpileczkach z parasolkami. A tu świat kontrastów. Lśniący 5***** hotel, a przed nim bezdomna matka z dzieckiem. Drogie sklepy i prostytutki. Merole i rozklekotane skutery. Biznesmeni i bose dzieci. Chaos. Może tak tylko przy P Burgos w Makati? Nie wiem. Jeśli jednak nie chcecie być ciągle zaczepiani przez prostytutki czy żebraków wybierzcie inną część Makati. 

Czy zostałam odkrywcą Manili i się zachwyciłam? Zdecydowanie nie. Manila w moich oczach jest taka jak ją opisują: zakorkowana, brudna i biedna. Niech Was jednak ten post nie zmyli. W Filipinach jesteśmy zakochani. Sympatia, zauroczenie i miłość - tak przebiega nasza dalsza podróż. O tym już wkrótce. 

A Wy odkryliście jakieś must see lub do w Manili??? 

Informacje praktyczne:

W Ermita nocowaliśmy w Time Travellers Hotel - Pokoje są bardzo przestronne, co jest sporą zaletą. Minusem są cienkie ściany i niezbyt szczelne okna. Dobra lokalizacja. 

W Makati nocowaliśmy w Makati Budget Hotel- Dostaliśmy pokój z łóżkami piętrowymi dla 4 osób. Pokój był czysty i pięknie pachniał. Dobra lokalizacja, blisko knajp, barów i dyskotek. 

Inną alternatywą jest znalezienie noclegu przez serwis Airbnb.
Jeśli jeszcze nie macie tam swojego konta, możecie to zrobić przy użyciu mojego linku www.airbnb.pl/c/olak30 - dostaniecie wtedy od serwisu Airbnb 100 zł na podróż! :)

Star City - Bilet Ride-All-You-Can kosztuje 450 peso. W weekendy jest strasznie tłoczno. 

Po Manili najłatwiej poruszać się taksówkami, które są bardzo tanie - raz jechaliśmy taxi ponad 2 godziny. Należy jednak,w miarę możliwości, unikać jeżdżenia czymkolwiek w godzinach szczytu. Są też jeszcze tańsze jeepneys, ale poruszanie nimi jest bardziej skomplikowane i mniej dogodne. 

Z lotniska najlepiej jechać taxi. Na zewnątrz jest ich dużo, ale trzeba uważać. Tzw, airport taxi są droższe. Dalej są jeszcze inne, gdzie cenę ustala się z góry (oczywiście wyższą). Omijamy je wszystkie i kierujemy się do regular taxis (jest znak),